Een tip voor een druilerige dag : bezoek een leuk en boeiend museum en ga daarna lekker koffiedrinken en bijkletsen over al wat je gezien hebt in de museum bistro of een leuke taverne in de buurt.

Deze keer kozen we voor het AfrikaMuseum in Tervuren. Lang geleden toen ik nog djembé speelde heb ik daar zelfs opgetreden met de virtuose djembé leraar Babara Bangoura. Het was een onvergetelijke ervaring. Ik was behoorlijk onder de indruk van heel het gebeuren : djembé en afrikaanse dans. Een spectaculaire combinatie. Dat ik daar een deeltje mocht van zijn vond ik super.

Maar het museum zelf had ik nog nooit bezocht. Het Museum zelf heeft een unieke verzameling met een internationale reputatie.

We kozen er voor om met het openbaar vervoer te gaan. Het museum bevindt zich vlak aan de terminus van tramlijn 44. Deze tram is een beleving op zich. Je vertrekt vanuit het metro station Montgommery richting Tervuren in een belle eqoque tram. Je komt langs ambassades, parken en prachtige gebouwen en je doorklieft een stukje zoniënwoud. Tramlijn 44 mag zichzelf terecht uitroepen als mooiste tramlijn van Brussel.

Het museum is groot en herbegt vele schatten die de moeite waard zijn om ontdekt te worden. We hebben zeker niet alles gedaan. Best is een keuze te maken van de zalen die je het meest interesseren. Wij zelf kozen voor de zaal : talen en muziek, rituelen en ceremonies, en landschappen en biodiversiteit. Laat dit duidelijk zijn dat dit geen museum is dat je in 1 dag doet.

Naast de permanente tentoonstellingen zijn er ook tijdelijke tentoonstellingen. Nog tot 6 maart 22 kan je de tijdelijke tentoonstelling ‘Mensentuin – koloniale tentoonstellingen wereldwijd’ gaan bekijken. Deze tentoonstelling grijpt bij de keel en het is zo jammer dat ze maar tijdelijk is.

Mensen werden gebruikt als levende tentoonstellingsobjecten. Mensentuinen werden wereldwijd georganiseerd om personen uit alle werelddelen te tonen. Ze werden beschouwd als ‘inferieuren’ en iedereen vergaapte zich aan deze mensen. Ook in Tervuren, Antwerpen en Brussel werden congolese namaakdorpen gemaakt waar men de ‘andere’ kon bekijken en uit de beelden blijkt soms zelfs betasten. De laatste datum die ik vond dat er een mensentuin georganiseerd werd was 1958.

Niet alleen mensen uit Afrika werden tentoongesteld. Ook mensen uit Azië, Nieuw – Zeeland, Australië, Amerika … geen enkele bevolkingsgroep ontsnapte aan de kijklust.

Vele mensen die overgebracht werden stierven. Ze overleefde de tocht niet of stierven hier van ontbering of koude. De mensentuinen waren een toonbeeld van koloniale propaganda en nu een schandvlek in de Europese geschiedenis. De houding van bezoekers was vaak dubbel. Enerzijds een ‘gezonde’ nieuwsgierigheid en anderzijds een racistische blik op de mensen die tentoongesteld werden.

In het park van Tervuren werden 267 Congolesen tentoongesteld in 3 Afrikaanse dorpen. Zeven onder hen – Ekia, Gemba, Kitukwa, Mpeia, Zao, Samba en Mibange – overleefden de kille zomer niet en zijn begraven in Tervuren.

Na een tussenstop in Bistro Tempo deden we een wandeling in het prachtig domein. Onze eindhalte was de kerk van Tervuren. Buiten de kerk liggen de 7 graven. Een dame was net op dat moment bloemen op de graven aan het leggen. Een mooi gebaar.